İmdat Dedi Sevgiler…

Ben çocuk kalbinde yeşerdim

Filizleniyorum

Sabır ve ilgi toprağım

Şefkat ve vefa suyumdur

Verilirse her mevsim yeşerip

Dallanıyorum

Lakin altı yönümü saran

Dipsiz kuyuları andıran kalplerde

Şeytanca düşüncelerin çengeline takıldım

Sallanıyorum

İki binli yılların eşiğinde

Duygusuz, tamamen maddeleşen beyinlerin

Ve dev demir canavarların kucağında

Ufalanıyorum

Taşlaşmayın, betonlaşmayın artık

Sizler sayesinde güçleniyorum

Verimsiz çöllere döndürmeyin beni

Sahipsiz bırakmayın

Ben vatan toprağı!

İmdat!.. İmdat!.. İmdat diyorum!

This entry was posted in Şiirlerim. Bookmark the permalink.

Comments are closed.