İHTİRAS DEĞİL, İDEAL ADAMI ENVER PAŞA
Enver Paşa Türkistan’ın bağımsızlığı için Ruslarla mücadele ederken, Rus raporlarına yansıdığı hali ile “ölünceye kadar, bir aslan gibi savaşarak” Pamir Dağı eteklerinde şehid olduğunda 41 yaşında idi.
Enver Paşa’yı eleştirmeyi varlık sebebi sayanların “Bir gün hangi gazeteye kapağı atarım da 5-10 bin ek gelir elde ederim” hayali ile yanıp tutuştukları yaşlardan daha erken yaşlarda o, Edirne, Çanakkale, Kafkaslar veya Türkistan’ın ücra bir köşesinde sıkışmış kalan Türk’ün kaderini dert ediniyordu.
Şehadete yürüdüğü 41 yaşına kadar bu millet için, sosyal medyada ona hakaret ederek takdir toplayacağını zanneden politikacıların ona hakaret etmek için kullandığı karakter sayısı kadar ölüm tehlikesi atlattığı muhakkak…
Türkistan dağlarından karısına “Geri dönmem için değil, şehid olmam için dua et” diye mektup yazarken Enver Paşa’ya hakaret etmeyi iş edinenler ne için dua ediyorlardı tahmin edebiliyorum…
Hakikat şu ki ihtiras ile ideal arasındaki farkı anlamayan kifayetsizlerin Enver Paşa’yı anlamaları mümkün değil.
Enver Paşa konuşmayı sevmezdi, belagat adamı değildi yani. O tam bir “ideal” ve “eylem” adamıydı. Kaderi de belki de hayal ettiği gibi Türk’ün özgürlük mücadelesi uğruna oldu.
Onun yaptıklarını yapmak zor gelir bu arkadaşlara. Türkistan onları açmaz, uzak gelir belki ama “ekmek” kapısı yaptıkları ama nedense bir türlü gidemedikleri Kudüs hemen dibimizde.
Hazır İntifada da başlamışken bu arkadaşlar durmasın, Paşa gibi “muhteris” bir şekilde değil, bize de örnek olacak bir sükûnet hâli ile Peygamber’e komşu olmak için tıpkı Arafat’ın “çocuk generalleri” gibi alsınlar ellerine taşları, yürüsünler Siyonizm’in üzerine…
Nesiller değişiyor lâkin bazılarında İngiliz sevdası geçmiyor?
Alıntı