Vaziyet’in demirbaşı haline gelen Nazi Almanya’sından papaz Martin Niemöller’in sözlerini irfan Taştemur, günümüze uyarlamış. Bu kez civanımın padişahı Fatih Sultan Recep’in memleketinden bir Marksist’in (büyük olasılıkla (dönek) günlüğü:
“Önce Kemalistleri topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben Kemalist değildim. Sonra rektörleri ve üniversite öğretim üyelerini topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben rektör veya öğretim üyesi değildim.Sonra gazeteci ve yazarları topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben gazeteci ve yazar değildim. Sonra cumhuriyet savcılarını topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben cumhuriyet savcısı değildim.Sonra albayları topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben albay değildim.
Sonra generalleri topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben general değildim.
Sonra Alevileri topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben Alevi değildim.
Sonra sendikacıları topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben sendikacı değildim.
Sonra muhalif sanatçıları topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben sanatçı değildim.
Sonra muhalefet partisi milletvekillerini topladılar, sesimi çıkarmadım; çünkü ben milletvekili değildim.
Sonra beni almaya geldiler; benim için sesini çıkaracak kimse kalmamıştı…”
Kaynak: http://firca.blogspot.com/2010/04/sonra-beni-almaya-geldiler-benim-icin.html
Bugün bütün korucular zor durumdalar… Çünkü PKK lehine pekişen siyaset hayat alanlarını daralttı… ‘Asimile’ ve ‘işbirlikçi’ damgası yiyen evlatları için eğitim imkânsız hâle gelmiş durumda… Doğru dürüst çalışamıyorlar, ticaret yapamıyorlar… Hatta yaylalara hayvanlarını çıkarmaları bile günden güne zorlaşıyor… PKK’ya destek veren köylerle, devlete sadık köyler arasındaki gelişmişlik farkı apayrı bir dert… Bir tarafta her türlü kaçakçılık ve kanunsuzlukla artan zenginlik, diğer yanda sadakât gösterilen devletin ilgisizliğiyle daha da zorlaşan bir hayat… Batı’ya göç düşüncesi ise daha sancılı… Kürt oldukları için birçok yerde PKK’lı muamelesi görme ve dışlanma ihtimalleri var…
Neydi bu insanların suçları? Devletin birliğini ‘devleti yönetenler’den daha çok, üstelik ölümüne savunmak… Babalardan, kardeşlerden ve çocuklardan yüzlerce şehit vermelerine rağmen hâkim oldukları topraklarda PKK’ya hayat hakkı vermemek… PKK’dan gelen ‘her türlü’ işbirliği ve barış teklifine kurşunla karşılık vermek… Kendilerini ve kendilerinden sonraki nesilleri tehlikeye atma pahasına, hasımlarla çevrili topraklarda kahramanca direnmek…
Bedel olarak kendilerini önce adliye kapılarında sonra cezaevinde buldular… Katillerin karakol önlerinden alay edercesine el sallayarak geçtikleri topraklarda yaşananları çözümlemekte zorlandılar… “Bir devlet niye kendi ayağına sıkar?” sorusuna anlamlı cevaplar bulamadılar… “Madem bu noktaya gelinecekti, biz neyin mücadelesini verdik?” muhakemesiyle baş başa bırakıldılar…
Kaynak: http://www.yg.yenicaggazetesi.com.tr/yazargoster.php?haber=27115
