Söylesem Tesiri Yok, Sussam Gönül Razı Değil!

ÜŞÜDÜ

Alevler sardı genç bedenleri, kara toprak üstündeki kar üşüdü.

Sorumsuz birileri vicdan dedi, sorumlu yüreklerdeki vicdanlar üşüdü.

“Türkiye Türklerindir!” dedi bir akademisyen, havasız kaldı, akademilerin havası puslandı.

“Türkiye Türk’tür, Türk kalacaktır!” sesleri yükseldi göğüslerden; çelik yelekli çevik adamlar döküldü, ak çadırlar, gök çadırlar söküldü.

Gençtiler, kararlıydılar, Atatürk’ün askeri idiler, kılıçları ışıl ışıl uzandı göklere, umut gönderdiler yüreklere; birileri disiplin dedi, disiplin şaştı kaldı.

“Atatürk’ün askerleriyiz!” sesleri yükseldi kutlu vatanın kutlu göklerine, korku düştü birilerinin yüreklerine.

Ayağa vurulan prangalar ışıldadı, aydan arı yüzler, sudan duru gözler ışıdı, ekranlar ışıdı.

Ayağa vurulan prangalar ışıldadı, köşedeki demir prangalar utandı.

Bir kısık ses yükseldi bir yerlerden, gözleri velfecri okuyan birilerine gel etti, meclis utandı, meclisler utandı.

Bir kısık ses yükseldi bir yerlerden, şehitler bir daha al kanlara boyandı, ülküler utandı.

Kısık mı kısık sesler yükseldi kürsülerden, baykuşlar şaşkınca bakıştılar, düşüverdiler tüneklerinden.

Gülücükler kondu konukların dudaklarına; gittiler geldiler, bir adayı yol eylediler, mavi denizlerdeki köpükler salyalandı.

“Yaratılanı severiz yaratandan ötürü!” diye haykırdı birileri, yaratılanlar depreme uğradıklarını sandı.

Birilerinin ağzından “Yetmiş iki millete bir gözle bakmayanın…” sözleri döküldü; Yunus Emre kabrinde ezildi, büzüldü, tortop oldu.

“Biiiz, millete hizmetkârııız!” diye bağırdı biri bir kürsüden, önce kürsü, sonra dinleyenler, sonra bütün millet titredi korkusundan.

Utanmadılar, doymadılar; utanma duygusu beyinlerden, doyma duygusu karınlardan uzaklaştı; biat kültürü sindi zihinlere, insanlar uşaklaştı.

Günlerden bir gün, gecelerden bir gece özgürlük, uçuştuğu semalardan düşüverdi yerlere; gözaltılar, tutuklamalar düşüverdi ekranlara; insanlar yitirdiler kendilerini; yitirdiler özlüklerini, benliklerini.

Kara gecelerden birinde alevler sardı gökleri; bir başka kara gecede gözaltılar peş peşe sıralandı, kim bilir hangi karanlığa kapılar aralandı; peş peşe gözaltılar, peş peşe tutuklamalar sardı havayı, kim bilir hangi kapılar hangi karanlığa aralandı.

“Adalet mülkün temelidir.” dediler, adaleti tepelediler. “El-adlü esâsü’l-mülk.” dediler; mülkü tepelediler, dili tepelediler.

Sorumsuz birileri vicdan dedi, sorumlu yüreklerdeki vicdanlar üşüdü.

Alevler kucakladı yavru bedenleri, kara toprak üstündeki kar üşüdü.

Ve…

Eşitlik umutla buluştu, gönüller sevinçle doluştu; kalpler özlemle geçmişi anımsadı, gözler umutla yarına gülümsedi.

Kaynak: MDM Ahmet B. Ercilasun

YA İSTİKLÂL YA ÖLÜM!

İster Nutuk’a ister hitabelere, isterseniz de Medeni Bilgilere bakın. Atatürk, Türk ulusuna yalnızca bir vatan bırakmadı; aynı zamanda bu vatanı nasıl koruyacağımızın ve yücelteceğimizin yol haritasını da verdi.

Cumhuriyetimizin 101. kuruluş yıldönümüne sayılı günler kaldı. İlelebet payidar kalacak Cumhuriyetimiz, ikinci asrının ilk yılını geride bırakıyor. Hainlerin belirlediği gündemler tarafından Türk ulusu yeniden bombardımana tutulurken artık ipte kaç cambazın olduğunu bile göremiyoruz. Bir yandan incecik bir ip üzerinde klikler savaşı verilirken, öte yandan Türk ulusunun en büyük kalabalıkları yeniden 1919 ruhuna geri dönmekte; umudun harlanarak Kuvvacı bir ateş yaktığını göstermektedir.

Hatırlatmakta fayda var ki tarihin tekerrürden ibaret olduğu kısmî olarak gerçektir. Hatalardan ders almamanın sonucu ne denli aynı hataları tekrarlamak olsa da tarihin sarmalı yalnızca bundan ibaret değildir. Bu tekrarlardan bir tanesi de tutan bir oyunun elden geldiğince yeniden oynanmasıdır.

Bütün medya bombardımanını bir kenara bıraktığımızda aslında mevcut durum zihnimizde daha berraklaşacak ve samanlıkta iğne aramaktan birçoğumuz vazgeçeceğiz. Bu suni gündemler boşuna değil ve uyguladıkları psikolojik harbin katmanlarını oluşturuyor. Oyunun senaryosu tabii ki de bu liyakatsiz ve basiretsiz aktörler tarafından kaleme alınmamaktadır. Onlar, sadece kendilerine emredilenleri söylemektedirler. Aktörler deşifre olduktan sonra çözüm oyunu anlayabilmekten geçer. Aksi takdirde enerjimiz onların dilediği biçimde harcanmaya devam edecek.

Geçmişe bir dönelim…

Misak-ı Millî hazırlanırken, İstanbul’un kayıtsız kalmasını Atatürk çok sert bir şekilde eleştirmiştir ve harekete geçemeyen kişileri inançsız, korkak ve cahil olarak olarak nitelemiştir. Neden mi? İnançsızdılar çünkü yürütülen milli davanın ciddiliğine ve kesinliğine inanmıyorlardı. Korkaktılar çünkü Milli Teşkilat’tan olmayı tehlikeli görüyorlardı. Cahildiler çünkü tek kurtuluş yolunun millet olduğunu takdir edemiyor; Padişah’a dalkavukluk edip, yabancılara hoş görünerek büyük amaçların gerçekleştirebileceği gafletini gösteriyorlardı.

Nutuk’ta geçen bu satırların, günümüzde yaşadıklarımızdan ne farkı var? Tarihimiz, olduğu gibi kendini tekrar etmektedir. Kurtuluşumuz, kuruluşumuzda bize yol göstermesi için kaleme alınan satırlarda mevcuttur.

İnançlıyız! Yiğidiz! Bilgiliyiz!

İster Nutuk’a ister hitabelere, isterseniz de Medeni Bilgiler’e bakın. Atatürk, Türk ulusuna yalnızca bir vatan bırakmadı; aynı zamanda bu vatanı nasıl koruyacağımızın ve yücelteceğimizin yol haritasını da verdi.

Cumhuriyetimizin 101. yılına giderken yaşadığımız bu karanlıktan kurtulmanın reçetesi, 1919’de atılan ilk adımın milli ülkümüz ve varlığımız için temsil ettiği şerefi yeniden anlamaktan geçmektedir. Ne doğada ne de insanın yapısında mücadelelerin asla bitmeyeceğini bilerek umudumuzu yitirmiyoruz. Değişimler, başladıkları gibi yok da edilebilirler. Lakin yok olacak taraf ilelebet Cumhuriyetimize diş bileyenler olacaklardır.

“Temel ilke, Türk milletinin haysiyetli ve şerefli bir millet olarak yaşamasıdır. Bu ilke, ancak tam istiklâle sahip olmakla gerçekleştirilebilir. Ne kadar zengin ve bolluk içinde olursa olsun istiklâlden yoksun millet, medeni insanlık dünyası karşısında uşak olmak mevkiinden yüksek bir muameleye layık görülemez. Halbuki Türk’ün haysiyeti, gururu ve kabiliyeti çok yüksek ve büyüktür. Böyle bir millet esir yaşamaktansa yok olsun daha iyidir!

O halde ya istiklal ya ölüm!”

Mustafa Kemal Atatürk, Nutuk

Alıntı: MDM Selçuk Erenerol