Söylesem Tesiri Yok, Sussam Gönül Razı Değil!

“21’İNCİ YÜZYILIN İLK ÇEYREĞİNDE DÜNYA VE TÜRKİYE’DEKİ GELİŞMELER.”

Merhum Başbuğ Alparslan Türkeş’i (4 Nisan 1997) vefatının 27’inci ölüm yılında rahmetle, minnetle, saygıyla anıyoruz. Ruhu şad, mekânı cennet olsun.   

Başbuğun “Milliyetçilere, ülkücülere” ders niteliğindeki, “21’inci yüzyılın ilk çeyreğinde Dünya ve Türkiye’deki gelişmeler” makalesi…

“Milliyetçiliğin bütün olumsuzluklara, hücumlara, işgallere ve zorbalıklara karşı cansiperane bir mücadele aracı olabileceğini ispat eden en büyük olay Türkiye’mizin Gazi Mustafa Kemal Atatürk ve silâh arkadaşlarının öncülüğünde başlattığı Kurtuluş Savaşı’dır.

21’inci yüzyılı idrak ettiğimiz bu dönemde dünyada ve ülkemizde yaşananlara baktığımızda ise geçmişteki bu hatıralar ve tarih ister istemez insanı düşündürüyor.

Yerleşen savaş-göç sarmalının “küçükleşen ve köyleşen” dünya düzenine karşı başkaldıranların itirazlarıyla bütünleşmesi durumu milliyetçiliği dünya tarihinin baş sahnesine bütün gücüyle yeniden çıkarmış oldu.

Ancak bugün “hangi milliyetçilik?” sorusunu tekrardan sormak mecburiyetinde olduğumuz bir dönemden geçiyoruz.

Milliyetçiliğin iyisinin iyisiyle mi yoksa kötüsünün kötüsüyle mi karşılaşacağımızın hiçbir garantisi bulunmuyor.

Bu istikamette kısır popülizme, pratikte hiçbir karşılık üretemeyen kaba sloganlara ve salt hamasetten beslenmeye muhtaç bir milliyetçilik şablonunun dünya genelinde alan kazandığı aşikârdır.

Maalesef ki Türkiye’de de bu tip hamaset eksenli bir milliyetçiliğin – ki ben buna “azgın milliyetçilik” demeyi uygun görüyorum – sosyolojik tabanda kök salmaya yakın olabileceği tehlikesini görüyorum.”

UMUTLA DOLU YÜREKLER…

“Mustafa Kemal’in askerleriyiz!..” Bu uran (slogan) artık Atatürk sevgisinin çok ötesinde anlamlar ifade ediyor. Türklük sevgisini, Türklüğü yüceltme ülküsünü anlatıyor. Çağdaşlığı, laikliğe bağlılığı anlatıyor. Türklüğün ancak çağdaş olarak yükselebileceğini anlatıyor. Her şeyden önce de bağımsızlık ruhunu, Türk’ün hiçbir emperyalist güce tutsak olamayacağını anlatıyor.

“Mustafa Kemal’in askerleriyiz!” Ebru Eroğlu, İzzet Talip Akarsu, Serhat Gündar, Deniz Demirtaş, Batuhan Gazi Kılıç… Onların şahsında bütün teğmenlerimiz, bütün subay ve astsubaylarımız, bütün erlerimiz… Ve elbette hepimiz Mustafa Kemal’in askerleriyiz. Anıtkabir defterine “Senin askerin.” diye yazan Ebülfez Elçibey’i hatırlıyorum ve yüreğim çarpıyor, ben de haykırıyorum: Mustafa Kemal’in askeriyim!

Türk Dünyası Müzik Topluluğu, sevgili Cem Gürdal’ın şefliğinde çok sevdiğim bir parçayı okuyor: Özbek, Türkmen, Uygur, Tatar, Azer bir boydur / Karakalpak, Kırgız, Kazak bunlar bir soydur… Ortada Çiğdem, Feryal, Seher, Feza. Çalgılarda artık hepsi de tanıdık yüzler, akraba yüzler: İnanmengler, aldanmengler ey Türk yigitler!… Sen hiç meraklanma sevgili Sabir Kârger! Artık inanmayacağız, hiçbir emperyalistin tatlı sözüne, yumuşak ipeklisine inanmayacağız. 1980’lerde, Afganistan’dan yeni gelmiş bir öğrenci iken seni dinleyen birkaç kişi idik. Bak şimdi bütün Türk Dünyası’ndan milyonlarca insan senin Anayurt Marşı’nı dinliyor. Umutla başını kaldırarak, umutla gözlerini geleceğe mıhlayarak. Türk’ün geleceği, Türk’ün yarını parlak.

Anayurt Marşı bitti. Kara giysili bir kötü ruh çıktı sahneye. Acayip danslarıyla soydaşları, dildaşları, ülküdaşları aldatmaya çalışıyor. Ancak kadın şamanlarımızın güzel dansları ve musikileriyle yerin altına gönderiliyor. Kara giysili çağdaş emperyalistler, Türk’ün ak ruhuna, direnişi anlatan rakslarına ve müziklerine çarparak parçalanıyor.

Umut doldu yüreğim. Anadolu’nun dört bir yanına doğru uçuç böceği gibi uçtu yüreğim. Edirne’den, Van’dan, Akdeniz’den ötelere doğru kanatlandım. Girne’ye, Bakü’ye, Semerkant’a baktım yükseklerden. Aşkabat’a, Merv’e baktım; Bişkek’e, Talas’a baktım; Astana’ya, Almatı’ya baktım. Kartal gibi, bürküt gibi uçuyordum. Kerkük’e, Kırım’a, Kazan’a, Kâşgar’a gel ediyordum, el ediyordum. Umutla bakıyordum Türk Dünyası’na, şairlerine, ressamlarına ve bütün sanatçılarına, bütün insanlarına.

Alıntı